از معاویة بن عمّار منقول است که از حضرت صادق علیه السلام در خواستم که دعائى مرا تعلیم فرماید براى رزق پس آن حضرت این دعا را تعلیم من فرمود و من ندیدم چیزى براى زیاد شدن رزق بهتر از این فرمود بگو:

اَللّهُمَّ ارْزُقْنى مِنْ فَضْلِک الْواسِعِ الْحَلالِ الطَّیبِ رِزْقاً واسِعاً حَلالاً طَیباً

خدایا روزیم گردان از فضل وسیع و حلال و پاکیزه ات روزى وسیع حلال پاکیزه اى

بَلاغاً لِلدُّنْیا وَالاْخِرَةِ صَبّاً صَبّاً هَنیئاً مَری ئاً مِنْ غَیرِ کدٍّ وَلا مَنٍّ مِنْ اَحَدٍ مِنْ

که رساننده دنیا و آخرت باشد ریزان ریزان گوارا دلچسب بدون رنج و بدون منت از هیچیک از

خَلْقِک اِلا سَعَةً مِنْ فَضْلِک الْواسِعِ فَاِنَّک قُلْتَ وَاسْئَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ فَمِنْ

خلق خود جز فراخى از فضل وسیعت زیرا تو گفتى خدا را از فضلش درخواست کنید پس من از

فَضْلِک اَسْئَلُ وَ مِنْ عَطِیتِک اَسْئَلُ وَ مِنْ یدِک الْمَلاْ اَسْئَلُ

فضل تو درخواست کنم و از عطایت درخواست کنم و از دست پُرت خواستارم